Voor een cordon sociale

Door nog geen 48 uur na publicatie zijn 'formateursnota' in te trekken, bevestigt De Wever zelf dat die nota niets meer was dan een vorm van politiek stratego. Nu heeft de N-VA-voorzitter ineens het licht gezien en gaat hij verder onderhandelen "op basis van verkiezingsprogramma's". Uit een vergelijking van die programma's wil hij nu de overeenkomsten en de verschillen halen. Naar eigen zeggen zal hij "over 85% snel een akkoord kunnen vinden". Dat hij daar niet eerder op gekomen is...

Stratego

De media vinden het vooral belangrijk wélke verkiezingsprogramma's hij precies met elkaar gaat vergelijken. Dat komt omdat diezelfde media als naar gewoonte niks liever doen dan zelf stratego spelen. De meningen over wie mee in zee kan getrokken worden of over wie er precies 'afgereden' gaat worden, zijn dan ook niet te tellen. Als het aan De Wever zelf ligt, zal het programma van Groen, alvast voorlopig, niet bij de vergelijking betrokken worden. Volgens De Wever heeft Groen zichzelf immers buiten spel gezet. "Hun positie op het vlak van mobiliteit ten opzichte van die van de Vlaamse regering maakt het voor mij, als voorzitter van een partij die deel uitmaakt van die regering, onmogelijk om met hen verder te gaan", aldus De Wever, die daarmee feitelijk bevestigt dat het combineren van het partijvoorzitterschap met de job van burgemeester van Antwerpen een onmogelijke spreidstand is.

Goede wil?

Hij vergeet er ook bij te zeggen dat Groen enkel reageerde op het mobiliteitsonderdeel van zijn inmiddels alweer ingetrokken tekst. Bovendien vroeg Groen ook niets revolutionairs. Zij wensen "een heronderhandeling met de Vlaamse regering van het Masterplan 2020" en zij vragen "dat de nieuwe coalitie duidelijk haar voorkeur uitspreekt voor het Meccanotracé". Voor alle duidelijkheid: ook al wil Bart De Wever dat graag zo voorstellen, Groen vraagt niet de onmiddellijke schrapping van het BAM-tracé en wil ook niet vooruitlopen op de resultaten van het lopende onderzoek in het kader van de Milieu Effect Rapportering (MER). In die zin is het standpunt van Groen ook niet onoverkomelijk voor Stadslijst-onderdeel CD&V, dat bij monde van Marc Van Peel stelt dat "het Masterplan 2020 niet mag geblokkeerd worden". 'Heronderhandelen' is immers niet hetzelfde als 'blokkeren'. In een lezenswaardig persbericht maakte de actiegroep stRaten-generaal dan ook duidelijk dat "een beetje creatieve formateur diverse voorstellen op papier (kan) zetten om tegemoet te komen aan de groenen en tegelijk toch het MER-rapport over de Oosterweelverbinding af (te) wachten, daarmee tegemoet komend aan de Vlaamse regering. Dit is geen hogere wiskunde, wel een kwestie van goede wil". Met het kweken van goede wil lijkt de N-VA-voorzitter echter allerminst bezig te zijn.

Socialisme?

Zijn werkelijke bedoeling is en blijft het afrijden van de sp.a uit de coalitiegesprekken. Zou hij daarin lukken, dan verwezenlijkt hij de oude droom van geheel rechts-conservatief Vlaanderen: het breken van de zogenaamd
'socialistische macht' in Antwerpen. Het feit dat die 'macht' al decennialang zo goed als niets meer te zien heeft met wat we gewoonlijk verstaan onder 'socialisme' doet daarbij nauwelijks ter zake. De Wever wil simpelweg de Stadslijst (van sp.a en CD&V) opbreken. Hij hoopt op die manier scheep te kunnen gaan met de vijf verkozen gemeenteraadsleden van CD&V. Samen met de OpenVLD komt hij dan aan een werkbare meerderheid. Probleem is alleen dat de betrokken CD&V-ers grotendeels behoren tot de vleugel van de christelijke arbeidersbeweging ACW. En nu wil het spreekwoordelijke toeval (?) dat die immer discrete christelijke arbeidersbeweging niet staat te springen om de N-VA te depanneren. Al houden we natuurlijk best een slag om de arm met het oog op een of andere ultieme tsjevenstreek.

Realisme?

De werkelijke inzet van heel dit politiek strategospel draait overigens niet om de vraag wie er al dan niet mee aan tafel mag komen zitten. Veel belangrijker is... wie de rekening zal betalen. Want laten we wel wezen: terwijl de vergaderingen op het Schoon Verdiep zich voortslepen, woedt de maatschappelijke crisis onverminderd verder. Mede daardoor staat Antwerpen voor dalende inkomsten en snel stijgende uitgaven. De uitgangspunten van de formateur zijn er op gericht om het verschil tussen inkomsten en uitgaven dicht te rijden... op kosten van de slachtoffers van de crisis. Ongetwijfeld rekent De Wever erop dat met het verstrijken van de dagen ook het 'realisme' van zijn potentiële gesprekspartners zal toenemen, zodat hij uiteindelijk toch een 'deal' zal kunnen sluiten rond zijn uitgesproken anti-sociale uitgangspunten.

Cordon sociale

Het sp.a-onderdeel van de Stadslijst staat daarmee voor een verscheurende keuze: doen zij, zoals hun collega's in Aalst, mee met De Wever in de ijdele hoop het concrete beleid op punten en komma's hier en daar 'bij te sturen'? Of kiezen zij ervoor om, samen met Groen, PVDA én het maatschappelijk middenveld (met inbegrip van het ACW overigens!), dit nefaste anti-sociale beleid in zijn geheel krachtig te bestrijden? Het gaat hier om een keuze waarover niet alleen de leden van de sp.a zich dienen uit te spreken. Het is een keuze waar de samenleving in al haar gelaagdheden zich over zou moeten buigen. Zoals Vlaams ABVV-voorzitster Caroline Copers in een opiniestuk opmerkt "gaat (dit) niet alleen de hele partij maar ook de hele progressieve beweging aan - ook het ACW". Want het is dringend nodig om met "heel het progressieve middenveld (...) tegen te spreken dat de grondstroom in Vlaanderen rechts zou zijn". Om daarin te slagen, komt het er eigenlijk op neer de N-VA te omringen, niet met een cordon sanitaire, maar wel met een cordon sociale!